#39 Imagin Larry Stylinson +18

#39 Imagin Larry Stylinson +18

Wybaczcie mi za wszelkie błędy, mam wszystko na telefonie.

-Dobrze, chodź. - ruszył zdziwiony w stronę drzwi, wszedł za chłopakiem. - Co Ci się stało? Dlaczego udajesz?
-Nie wiem. - usiadł na krześle i wzruszył ramionami. - Tak jest mi lepiej, przynajmniej nikt nie chce ze mną być. - mruknął.
-O co w tym wszystkim chodzi? - spojrzał na niego.

-Po prostu wolę być kujonem, wolę siedzieć sam, niz byc otoczonym przez ludzi. - westchnal, bawiąc sie palcami.

-Ouch... Rozumiem. - skinal głową.

-Więc w którym momencie miałem Ci pomoc? - spojrzal na niego.

-Chwila. - podbiegł na górę po książki z matematyki i zbiegł do chłopaka. - Jestem. - przeczesał włosy dłonią, oblizując usta. Lokaty wpatrzył się w niego jak zaczarowany. - Marcel? -pomachał dłonią przed jego oczami.

-Huh? - potrząsnął głową. - Ach, matematyka. - uśmiechnął się delikatnie. -Więc pokaż w czym masz problem. - skinal głową.

-Trochę nie będę mogl sie skupić. - westchnal.

-Dlaczego? - oblizał usta.

-Będę myślał kim naprawdę jesteś.

-Mam Ci pokazać? - spojrzal na niego niepewnie.

-Jasne. - wyszczerzył się

Harry poczuł mocne bicie serca w klatce piersiowej, wstał i ustał nad starszym, przegryzając wargę.

-Na pewno tego chcesz? - przełknął ślinę.

-Och, tak. - wywrócił oczami. - Mogę Ci nawet zapłacić, tylko powiedz, jestem ciekaw.

-Okay. - poczuł zimno, ogarniające go, czuł szybsze bicie serca, nachylił się nad chłopakiem i wpił się w jego usta. Po chwili oderwał się od niego i wybiegł z domu.

-Harry! - krzyknął i zerwał się, łapiąc go za rękę przy drzwiach.

-Louis, przepraszam, naprawdę, ja... Ja nie chciałem, nie powinienem tego zrobić. - stresował się. Louis zamknął drzwi, przysuwając się do niego, Harry przełknął ślinę i zamknął oczy.

-Proszę, nie bij mnie. - zacisnął powieki.

-Nie będę. - pokręcił głową i przycisnął go do ściany, wpijając się agresywnie w jego delikatne usta. Przestał po kilkunastu sekundach.

-Lou? - spojrzał na niego z delikatnym uśmiechem i przegryzł wargę, Louis oddychał kilka milimetrów od ust Loczka.

-Słucham? -spojrzał mu w oczy. 

-To było dziwne. - położył niepewnie ręce na jego biodrach.

-Ale podobało mi się to. - oblizał usta i podszedł do krzesła. - Nieważne, muszę coś zrobić z tą matematyką, w końcu sie nauczyc.

-Louis... - przegryzł wargę.

-Hm? - odwrocił sie do niego przodem.

-Bo... Podobasz mi się. - wyszeptal. - Od samego początku...

-Chodź. - zasmial sie cicho.

-Okay. - westchnal i podszedł do niego, z opuszczoną głową. Louis polozyl ręce na jego szyi i przysunal go do siebie. Curly usmiechnal sie i wpił sie w jego usta. Calowali sie przez kilka minut, co chwile poglebiajac pocałunek.

-Harry. - jęknął.

-Przepraszam. - odsunął się od niego. Lou zasłonil twarz dlonmi.

-Pobudziłeś mnie. Jesteś chłopakiem, a... Kurwa. - westchnął. Harry podszedł do niego, oblizując usta i kręcąc biodrami. - Harry. - zamknął oczy.

-Juz znasz mnie inaczej, prawda? - spojrzal na niego, oblizując usta.

-I chcę tylko tak znać. - mruknął mu w usta i zjechał ręką po jego torsie, młodszy poczuł dreszcze na sobie.

-Czym to się skończy? - przegryzł wargę.

-A co możesz? -spojrzał na niego.

-Co tylko chcesz. - ścisnął jego przyjaciela.

-Harry. - jęknął głośno - Nie wiedziałem, że jestes taki odważny. - spojrzał na niego.

-Mogę się daleko posunąć. - musnął jego usta.

Część dalsza nastąpi :)

Starałam sie napisać jak najszybciej, powinnam juz spac, ale wiem, ze nienaeidzilibyscie mnie, gdybym nie napisała.

Zannie <3